isn't it good, norwegian wood?

"- Koncert życzeń - zawołała Reiko, puszczając do mnie oko. - Odkąd się tu zjawiła Naoko, co dzień każe mi grać Beatlesów. Jestem pożałowania godnym niewolnikiem muzyki. Mówiąc to, bardzo ładnie grała Michelle.
- Dobra piosenka. Bardzo ją lubię - powiedziała, upiła łyk wina i zapaliła papierosa. - Jakby na wielkiej łące wolno padał deszcz. Potem była Julia i Nowhere Man. Czasami przymykała oczy i potrząsała głową. Znów wypiła trochę wina i zaciągnęła się papierosem.
- Zagraj Norwegiem Wood - poprosiła Naoko.
Reiko przyniosła z kuchni skarbonkę w kształcie kota, a Naoko wyjęła z portmonetki sto jenów i wrzuciła.
- O co chodzi? - zapytałem.
- Mamy umowę, że kiedy proszę o Norwegiem Wood, wrzucam sto jenów - powiedziała Naoko. - Płacę, bo ten utwór lubię najbardziej. Bo proszę z całego serca.
- A ja mam dzięki temu pieniądze na papierosy - dodała Reiko.
Rozluźniła palce i zagrała Norwegiem Wood. Wkładała serce w to, co grała, ale nie była sentymentalna. Wyjąłem z kieszeni sto jenów i wrzuciłem do skarbonki.
- Dziękuję - uśmiechnęła się Reiko.
- Kiedy słucham tej piosenki, czasem robi mi się strasznie smutno. Nie wiadomo, czemu czuję się, jakbym błądziła sama w wielkim lesie - powiedziała Naoko. - Sama, samiuteńka, jest zimno, ciemno, nikt nie przychodzi na pomoc. Jeżeli specjalnie nie poproszę, nie gra tej piosenki."

Norwegian Wood, Haruki Murakami

sea of holes.

Ponownie przedstawiam Agnieszkę. Sesję popełniłyśmy już dawno temu (bodajże w listopadzie), ale jakimś dziwnym trafem tej części jeszcze nie opublikowałam. Raz jeszcze za pomoc dziękuję Emilii!

Obiecuję, że już niedługo pojawi się coś nowego.